Wat is liefde? Liefde kan je in mijn wereld niet uitleggen in woorden. Liefde is een gevoel, een kracht, een energie dat boven ons uitstijgt, waardoor we dit niet kunnen uitleggen, alleen maar voelen.

Don Miguel Ruiz beschrijft het in Meesterschap in de liefde, als volgt: Stel, je wordt als onschuldig wezen geboren. Alles is oke, de eerste paar jaar is alles zoals het is. Je voelt voor iedereen alleen liefde, want iets anders ken je niet. Langzaam aan beginnen de eerste barsten te verschijnen in de liefde. Tegen de tijd dat je in je tienertijd komt, is de liefde compleet gebarsten. Om met elkaar om te gaan, ga je de barsten die je hebt opgebouwd in je gevoel voor liefde beschermen. De barsten die je in je gevoel van liefde hebt zijn zo pijnlijk, dat het niet de bedoeling is dat ook maar iemand deze aanraakt. Op het moment dat er een barst aangeraakt wordt, zal je daar dan ook direct niet al te positief op reageren. Toch is je drang naar liefde zo sterk, dat je bereid bent toch een relatie met een ander te beginnen. Wat zou toch maken dat de drang naar liefde zo sterk is?

Wat zijn dan deze barsten?

De barsten die we hebben, noemen we angst. Stel dat deze angst in onze mind zit en ons emotionele lichaam er vol mee zit. Deze angst laat zich in allerlei emoties zien, wat er voor zorgt dat mensen lijden. Elk mens lijdt door angst. Angst zit simpelweg alleen maar in je hoofd. Dus dan zouden alle mensen ziek in hun hoofd zijn als ze angst in hun hoofd hebben. Zou de aarde dan een grote collectieve plek zijn waar alleen maar angst heerst?

Terug kijken

We gaan even terugkijken naar hoe we als kind waren. Als kind ben je compleet onschuldig, je bent een en al liefde. We weten niet eens wat liefde is, ons leven is een uitdrukking van liefde, een manier van leven.

We kunnen hier het woord frequentie aan geven. Als we geboren worden zitten we op een frequentie van liefde. We leven in deze frequentie.

Ons emotionele lichaam neemt emoties waar. Niet via onze ogen, maar via voelen. Als kind voel je aan of je iemand wel of niet aardig vindt. Je kan dit niet onderbouwen, maar je voelt dat zo. Je vraagt het je ook niet af, want je verstand is nog niet zo ver ontwikkeld. 

We weten inmiddels dat we ons gedrag aanleren van de mensen om ons heen. Ons emotionele gedrag krijgen we mee door de emotionele energie waarin we opgroeien. Als je ouders veel ruzie maken, geen respect tonen, is de kans vrij groot dat we dat kopiëren, omdat we niet beter weten.

Zelfs als de woorden die ze zeggen anders zijn, zullen we nog de gevoelens overnemen. De emotionele energie die er hangt, zal voor ons de basis worden waarop we ons emotionele lichaam afstemmen. We zullen onze frequentie hierop aanpassen. Vanaf dat moment leven we dus niet meer op de frequentie waar we als mens in geboren zijn. We gaan net als de volwassenen leven en passen ons wereldbeeld hierop aan.

Stel je voor

Stel je voor, je bent 3 jaar en je rent buiten op straat rond. Mama is een hele lieve, bezorgde moeder. Ze heeft het beste met je voor. Jij bent een echte wildebras en rent keihard rond, zonder om je heen te kijken. Je moeder is bang dat je valt en je jezelf pijn gaat doen. Je moeder loopt naar je toe en zegt ‘kom hier’. Lachend kijk je haar aan en ziet er een leuk spelletje in. Pak me dan als je kan roep je en je gaat nog harder, lachend, kijkend rennen. Er komt een groep fietsers aan en je moeder ziet het al helemaal voor zich hoe je onder de fietsen komt en wordt nog banger. Ze pakt je en wordt heel boos. Ze geeft je een pets op je broek. Je schrikt je kapot. Het enige wat je aan het doen was, was plezier hebben. Uiting geven in de liefde die in je stroomde. Als kind ken je de woorden nog niet, maar zal je niet snappen wat het maakte dat dit gebeurde. Je snapt niet waarom je moeder zo doet, en zo wordt je steeds wat terughoudender in het uiten van jezelf, van de liefde die je in je hebt. Je leert dat je straf krijgt als je je liefde uit. Je wordt verdrietig, en niet omdat je een pets kreeg. Je wordt verdrietig omdat je het als oneerlijk ervaart.

Het systeem van straf en beloning begint zijn werk te doen. In dit systeem zit het gevoel van wat eerlijk is en oneerlijk. Het gevoel van oneerlijk zijn, veroorzaakt barsten. Barsten die ontstaan in het gevoel van liefde dat je hebt.  Je leert eigenlijk dat je niet altijd (in dit voorbeeld) op je moeder kan vertrouwen. Er komen barsten in je emotionele lichaam. Je verstand vindt hier niks van, want die is nog niet ontwikkeld, je gevoel weet alles. Nu is dit een barstje en breekt zo nog niet alle liefde die je hebt. Heel veel kleine barstjes echter worden een grotere barst. 

Zo ga je steeds verder leren en je aanpassen in wat er van je verwacht wordt. Heel langzaam verander je steeds meer. In het systeem noemen we dat opgroeien. De oneerlijkheid die je ervaart komt van de buitenwereld binnen. Maar iedere angstige ervaring, hoe klein ook, veroorzaakt barstjes. We gaan piekeren omdat we niet meer barsten willen ervaren. We herinneren ons wel het gevoel van liefde en willen liefhebben, maar weten inmiddels niet meer, hoe we er bij moeten komen door alle barsten die zijn ontstaan en waar we ons tegen wapenen.  

We zitten zelf compleet in deze waarneming, waardoor het lijkt alsof alles wat er gebeurt onze ‘schuld’ is. We geloven dat mama boos is, omdat je uiting gaf aan je gevoel, het rennen, blij zijn. Zelfs als het niks met jou te maken had.

Zo verliezen we langzaam onze onschuld en gaan wrok koesteren. Totdat het moment komt, dat we niet eens meer kunnen vergeven. We leren dat we niet mogen zijn wie we in onze kern wezenlijk zijn. Zo wordt je als het ware getemd.(Laten we voorop stellen dat je vader, je moeder, je omgeving het beste met je voor hebben en dat niet met opzet doen.)Een dier  wordt ook getemd door te belonen en te straffen. Bij onze kinderen gebeurt hetzelfde. Overigens met de beste intenties. Als ouder weet je niet beter. Als kind ontwikkel je een angst voor straf, maar ook een angst om niet beloond te worden voor het juiste gedrag. Je ontwikkelt een angst om niet goed genoeg te zijn. BAM! Nu weet je waar de behoefte aan acceptatie, aan goed genoeg willen zijn vandaan komt. Deze angst ontwikkelt zich in een angst om afgewezen te worden, niet goed genoeg voor de ander te zijn. Dit alles zorgt er voor dat we gaan pleasen, onszelf veranderen, ons aanpassen aan de omgeving. We creëren een persoon, naar het beeld zoals wij denken dat de ander dat graag ziet. Alleen maar om door de ander te worden beloond. We leren dan als kind ons al anders voor te doen, dan wie we zijn en doen dat nog een keer en nog een keer en nog een keer, zodat papa en mama, de juf, etc., de maatschappij ons belonen voor ons goede gedrag.

We ontwikkelen een persoonlijkheid naar de maatstaven van onze omgeving en we vergeten wie we in essentie zijn.

We ontwikkelen rollen die voldoen in diverse contexten. In een groep hebben we een bepaalde rol met een bepaalde persoonlijkheid, eentje op school, eentje thuis en zo passen we ons steeds meer aan. Zo ontwikkel je persoonlijkheden

Dit is een stukje uit het hoofdstuk de kunst van liefde uit het boek De Kunst van het Leven.